سفالگری یکی از هنرهای ماندگار انسان از دوره های باستان تا به امروز است. سفال از دوام زیادی برخوردار است و می تواند برای هزاران سال در زیر خاک دوام بیاورد. با استفاده از هنر سفالگری می توان ظروف بسیار زیبا و مناسبی را به وسیله گل خاک رس پدید آورد. از جمله ظروف سفالی بی نظیر می توان به بشقاب، فنجان، گلدان ها و ظروف تزیینی زیبا و کوزه های ساخته شده از خاک رس اشاره کرد. همه این ظروف در واقع نمادی از فرهنگ و هنر ایرانی می باشند.
قدمت هنر سفالگری به تاریخ زندگی بشر بازمی‌گردد. چهار عنصر آب، باد، خاک و آتش در هم آمیخته شده‌اند و هنری را به وجود آورده‌اند که به جرات می‌توان گفت از کامل‌ترین هنرهاست. مردم ایران به سبب موقعیت خاص جغرافیایی و قرار گرفتن بر سر شاهراه تمدن‌های قدیم، از نخستین و چیره‌دست‌ترین سازندگان اشیاء سفالین به شمار می‌رفته‌اند. کهن‌ترین اشیاء سفالی به دست آمده در کاوش‌های باستان‌شناسی ایران، آثار کشف شده از گنج دره در استان کرمانشاه و همچنین غار کمربند در جنوب مازندران است که این سفال‌ها متعلق به هزاره هشتم (ق.م) هستند. از تپه‌های باستانی دیگر می‌توان به تپه سیئلک کاشان، چشمه علی‌ری و زاغه قزوین اشاره کرد. سفالگری در دوره اسلامی در ایران پیشرفت فراوانی داشت. دوره سلجوقی را می‌توان یکی از دوره‌های درخشان هنر اسلامی دانست که مهم‌ترین تحول در صنعت سفال‌سازی در این دوره دستیابی به لعاب زرین فام یا هفت‌رنگ است.